Afgelopen week was de Jan Driegen loop. Voor iedereen wat wils, 5, 10 of 21,1 km . Het is een loop waarbij laagdrempeligheid voorop staat. Ik had in de loopgroep geprobeerd om wat mensen enthousiast te krijgen om toch eens 5 of 10 km te proberen en de opkomst viel me helemaal niet tegen. Na de tijd heb ik ook geen wanklanken gehoord, iedereen blij en tevreden, dus beter kan het niet.
Ik liep zelf de halve marathon. Een uur van tevoren begint het “gedoe”. Beetje dribbelen, rekken, een rondje inlopen en natuurlijk het toiletbezoek. Uiteindelijk ben ik er dan om 7 uur wel klaar voor. Mijn vriendinnetje was er ook, maar ik geloof niet dat ik heel gezellig ben voor de tijd, vooral met mezelf bezig. Maar ja, dat verwijt krijgen wij mannen wel vaker geloof ik. Ik had uitgelegd waar we langs liepen, dus ze zou proberen om onderweg langs het parcours te komen J Het was lekker loopweer, niet te warm. Het miezerde een beetje, daar ben ik niet kapot van, maar daar kon ik niets aan veranderen.
Ik stond vooraan bij de start, ik voelde me goed en was vastbesloten om te proberen bij Wolter van der Veen te blijven. Dat is op het ogenblik mijn grootste “concurrent”. Hoewel, ik denk dat hij op dit moment wat sterker is dan ik. Als hij in vorm is, kan ik hem niet bijhouden. Maar ja, proberen kan altijd toch? Na de start zet ik de eerste paar honderd meter aan om goed weg te komen en daarna laat ik me iets afzakken. Ik tel de mannen die voorbij komen. Ik loop ergens rond de 14e plek of zo. Er vormt zich een mooi groepje, Hans Versteeg, Wolter van der Veen, Gerrit Duits, een onbekende loper, en ik dus. Normaal gesproken lopen deze mannen voor me, maar ik probeer om bij te blijven. Het verdere verloop is voor mij wel spannend maar voor de lezer niet, dus we slaan het grootste gedeelte over. Op een km of 12/13 moet ik lossen, kan het tempo niet volhouden. Gelukkig staat Wilma bij het tunneltje met de fiets en ze fietst gezellig met me mee. Ik vind het altijd wel erg leuk dat er mensen langs de kant staan om aan te moedigen. Maar puf om iets terug te zeggen heb ik niet, het blijft bij een grimas mijnerzijds.
Wilma spreekt me nog moed in “in Budapest regende het veeeeeeel erger, grrrrr”. In de verte zie ik 2 lopers, die gaan we niet meer inhalen. Ik loop samen met iemand die me zeer dankbaar is voor het kopwerk, en dus ook keurig achter me blijft lopen bij de finish, heel prettig is dat.
Uiteindelijk finish ik in een prima tijd, maar ik ben wel helemaal kapot. Samen met mijn medeloper even wat eten en drinken en tijdens het uitlopen even nakletsen. Hij verteld me dat hij een jaar eerder is behandeld voor darmkanker. Ik realiseer me dat het allemaal toch maar heel relatief is. Het leven is niet altijd eerlijk, dat geldt ook voor Jan, naar wie de loop is vernoemd. Proost Jan……
Één van de weken hiervoor hebben we eens een alternatieve training gedaan. 10 km lopen, 1 km zwemmen en daarna weer 10 km lopen. Op een zaterdagochtend. Één van de naaldhakken heeft triatlon aspiraties. Jazlin ook. Dus de trainer zet dan zulke dingen op het schema. Klaas was geblesseerd maar mocht wel zwemmen en fietsen dus die was bepakt en bezakt met allerlei tassen. We vertrokken vanaf de baan, slecht weer, wind en regen, met een man of 7. Onderweg viel het me op dat het zwemmen niet veel natter kon zijn dan het lopen, pffff. Wat een pokke weer. Vanaf Steenwijk liepen we naar Tolhekke voor 20 baantjes. Dat lopen gaat me aardig af, maar dat zwemmen valt niet mee als je het nooit doet. Je ziet ook de meest verschillende stijlen bij de diverse zwemmers dus ik ben gelukkig niet de enige die er moeite mee heeft. Terwijl Ivonne me vrolijk voor de 3e keer inhaalt, roep ik dat ik haar op de baan wel weer zal krijgen! Bestaat het fenomeen “hazen” ook in de zwemsport? Kun je iemand uit de wind houden in het water? Of is het dan uit het water houden? De badjuffrouw vraagt belangstellend wat we aan het doen zijn. Zwemmen natuurlijk, of ziet het er niet zo uit? J Ron verplaatst zich 20 baantjes op zijn rug. Margreet en Nynke staan alleen langs de kant te kletsen. Ivonne gaat als een speer door het water, net als Jebbe. Klaas doet het rustig aan en ik probeer om niet teveel water binnen te krijgen. Kortom, variatie genoeg J
Voor wie het nog niet weet, Margreet is in juni (jawel) 40 geworden. Oud hè, dan begin je aan je pensioen te denken. We waren uitgenodigd op de verjaardag dus weken van tevoren werden er al snode plannen gemaakt. De meeste werden ook weer verworpen maar uiteindelijk zijn we geslaagd hoor. In ieder geval moest het podium meegesleept, er was iets met een tasje van de lingeriewinkel, iets met bakken met gras, en ik moest hoge hakken aan…..ik heb 1 ½ week zere voeten gehad.
Maar…..ondanks de hoge hakken was het erg gezellig, en ik heb geen last gehad tijdens de loopjes. Dus dames, allemaal aan de hoge hakken, goed voor de kuiten en de achillespees J
Geen opmerkingen:
Een reactie posten