Bennie Overvelde
Oktober 2011
Het gevoel van ‘de engelen waken over mij’ kan eigenlijk beter betiteld worden. Want het wordt bezien om wél iets te doen aan lichamelijke beweging, maar dan op een vermakelijke manier. Voor de derde keer alweer in deze verhelderende nacht is het tijd voor de tijd kwijt en van de zomertijd naar de wintertijd.
En dit alles speelde zich af in Steenwijk vanaf het marktplein. In het holst, of het engelenhart van de nacht gaf de nachtscheidsrechter om twee uur het startschot voor de “Tiedkwietloop”. Ruim tweehonderd mensen verlaten het centrum voor een hollende of wandelende beweging van prestatie met hun eigen nachtgedachten. Nu voor de eerste keer dan ook toegankelijk voor wandelaars. Als promotor van het sportief wandelgebeuren zou het wel passend zijn om hier aan mee te doen. Ik had mij eerst opgegeven als verkeersregelaar, maar door de grote toeloop van wandelaars kon dit in overleg met de organisatie worden omgezet. Na de start heb ik een vlugge telling gemaakt en kwam tot 44 mensen.
Wat zal ik doen over die 8,5 km dacht ik. In mijn overpeinzing hierover hoorde ik mijn naam. Met verwonderende blik keek ik in de ogen van vier engelen die mij toelachten en met verlichte blik mij toezingen. ‘Ben ik nog wel op aarde’?
Mijn plan van aanpak is danig, maar wel prettig verstoord. Ik wurm mij uit die gedachten en zet mijzelf weer op het verlichtend pad om hier en daar wat wegwijs te geven aan andere tegenstellingen. Van heksen met bezems tot wandelend als kerstboom. Ik spoed mij even terug en wacht op de engelen om het nachtelijk denklicht te behouden. ‘Daar hoorde ik weer engelen zingen’ en op de verlichtende denkplaten vervolg ik mijn sportieve tempo met hier en daar aanwijzingen en opfleurend zendingswerk. Onze dierbare vrijwilligers kan ik niet zomaar voorbij wandelen en die krijgen óók mijn aandacht, tot de engelen weer verlichtend mijn blik doorschijnen. ‘Zij hielden vol trouwe de wachte’, en zij hebben mij nadenkend weer in beeld. De uitleg over mijn zending en als nachtelijk beveiligingsdenker brengt hen de inspiratie om niet vleugellam te raken. Het einde van dit nachtelijk gezwierde en hoopvol wandelgevoel is als de blik van nóg een rondje over het verlichtend pad. De engelen denken daar tóch iets anders over, want hoewel het engelen zijn, kunnen het geen engelen blijven.
De vreugde over het gebeuren wordt nog even voortgezet onder genot van het nachtelijk vocht en ik zie de engelen aan bier en beerenburg. Kan dat daar óók al? Ik ben de tijd écht kwijt, maar na het ‘terug in de tijd’ begint het normale denken zich weer enigszins te herstellen in het nu komende wintertijdgevoel. De engelen zijn uit beeld en ik ben weer terug in mijn warme nest op aarde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten